Se me pregunta por el direille o mesmo que lle diría a calquera: Paco morreu como viviu, feliz, soñando cas ondas do mar que tanto quería e cun sorriso perenne no medio da súa eterna barba.
Relato
Sobrevivindo
Se a vida seguía como seguía e nada volvía ir ben, non había de que preocuparse pois xa se amañarían dalgún xeito para pagar as facturas e as letras da casa. E se non… que podía importarlles? Tiñan, nas macetas do balcón, cebolas, patacas, chícharos, tomates e pementos.
Non estou tola
Non estou tola. Metédeo ben na cabeza. Tampouco isto é un testamento. Non sei escribir, mais preciso contalo todo aínda que só me escoiten o vento, os carballos ou mesmo as pedras. Pois a tristeza acomodouse no meu corazón dun xeito co que xa non podo loitar. Está murcho. Seco. Nada pode agromar nel.
O vendaval
O vento arrastra vacas, árbores, carros… incluso un granxeiro e con él, a súa granxa. No tellado, na súa esquina ao carón da cheminea, o galo do vento xira desnortado e case está a piques de botar a voar. Por riba da miña cabeza pasa un balado e unha muller, ca saia ensinando as enaguas, agarrada a el.
Un feixe de uvas coloradas
Pero a el, ca súa natureza golosa, o que lle gustaba, o que lle volvía tolo, era facer rodar uvas polas congostras do meu corpo e logo devoralas cun roce lene dos seus beizos, sobre a miña pel.
Todas as paredes – Epílogo
A casa leva tempo pecha. Nalgún momento dos meses anteriores uns homes chegaron e cubriron portas e fiestras con pesados bloques de cemento. Xa ninguén pode entrar. Nin saír. Segundo contan no pobo, os familiares que herdaron a casa decidiron esquecerse dela.
Todas as paredes – Prensa
Recortes de prensa.
Todas as paredes – 10
Faise un silencio prolongado. Non quere dicir o que pensa. Parece que non hai máis que contar, que xa está todo dito e explicado. Remata o seu vaso e fai un aceno para pedir outro. Cando llo traen bébeo de golpe e entón segue a falar.
—Non che dixen porque saín correndo.
—Non.
Todas las paredes – 9
Quedo calado. Miro para o vaso de licor sen beber. Hai algo que non acabo de entender, pero non teño claro o que é. Bebo un pouco. É noxento pero preciso mollar os beizos e de paso aclarar a mente. Hai unha idea que está agromando no meu maxín e prefería cortala de raíz.
—O rapaz era grafiteiro.
—Si, era.
Todas as paredes – 8
Colle o café e bébeo dun grolo a pesares de que o seu, como o meu, aínda ferve. Logo chama ao dono do bar. Supoño que é a el ao que chaman “O Roxo.”
—Pepe, tráeme un licor café. Con xeo. E outro para el. Ou algo parecido. O que el queira.
—Non, non fai falla. Teño bastante co café…
—Diso nada, tráelle un como o meu. E que non se diga máis.