Ti pensas que alguén podería morder a ese home ata matalo? Ti pensas que alguén podería matalo dese xeito? Miraches as fotos? Primeiro arrincáronlle a cara a dentadas, e logo quen llo fixo arrincoulle medio pescozo! Morreu desangrado! Pensas que alguén pode estar tan tolo! Alí dentro hai homes que teñen feito verdadeiras salvaxadas. Ben o sei. Pero iso… E ademais, os forenses dixeron que as feridas coincidían cos dentes dun can…
Relato
Todas as paredes – 1
—Non sei si serei quen de explicarcho. É todo un pouco confuso… A ver, o can simplemente apartaba ao vello, saltaba sobre el, pero non era un ataque. Non estaba rabioso nin alterado. Nada diso. Non ladrou nin unha vez. Nin lle gruñiu. Só abría a boca un chisco e ensinaba as moas. Semellaba que lle dicía “Mírame os dentes. Se quixera, trabábate con eles, pero non quero, non che vou facer nada.”
Melancolía en catro movementos – Mov. 4
Cheguei a casa a iso das catro da mañá. Non tiña sono. Sentei no sofá, puxen música, algo de jazz relaxante, e comecei a ler un libro. Estaba a ler outra cousa pero naquel momento apeteceume ler “Tokio Blues – Norvegian Wood”, de Murakami.
Melancolía en catro movementos – Mov. 2
No coche puxen “Flamenco Sketches” de Miles Davis. Iso non foi casualidade. É a nosa canción, non? Ou niso tamén estou errado?
Melancolía en catro movementos – Mov. 1
Xusto nese momento soaba en Spotify “Mare Nostrun” de Paolo Fresu. Lémbroo porque pensei que a vida, ás veces, precisaría ter banda sonora, como nas películas.
Final feliz, 5
Non o podía crer. Estaba a escribir unha e outra vez a mesma historia. Con variacións, iso si, pero ao fin ao cabo, a mesma historia. Ou polo menos o principio e o final. Non, aquilo non podía ser. Eu era escritor, non si? Volvín a empezar.
Final feliz, 3
A verdade era aquela tal como a escribín hai moitos anos. Unha verdade certa pero que non me gustaba nada. Agora tocaba escribila do xeito correcto, da forma que a min me apetecese. Contar a historia que tería que ter sido.