O vento arrastra vacas, árbores, carros… incluso un granxeiro e con él, a súa granxa. No tellado, na súa esquina ao carón da cheminea, o galo do vento xira desnortado e case está a piques de botar a voar. Por riba da miña cabeza pasa un balado e unha muller, ca saia ensinando as enaguas, agarrada a el.
Relato
Un feixe de uvas coloradas
Pero a el, ca súa natureza golosa, o que lle gustaba, o que lle volvía tolo, era facer rodar uvas polas congostras do meu corpo e logo devoralas cun roce lene dos seus beizos, sobre a miña pel.
Todas as paredes – Epílogo
A casa leva tempo pecha. Nalgún momento dos meses anteriores uns homes chegaron e cubriron portas e fiestras con pesados bloques de cemento. Xa ninguén pode entrar. Nin saír. Segundo contan no pobo, os familiares que herdaron a casa decidiron esquecerse dela.
Todas as paredes – Prensa
Recortes de prensa.
Todas as paredes – 10
Faise un silencio prolongado. Non quere dicir o que pensa. Parece que non hai máis que contar, que xa está todo dito e explicado. Remata o seu vaso e fai un aceno para pedir outro. Cando llo traen bébeo de golpe e entón segue a falar.
—Non che dixen porque saín correndo.
—Non.
Todas las paredes – 9
Quedo calado. Miro para o vaso de licor sen beber. Hai algo que non acabo de entender, pero non teño claro o que é. Bebo un pouco. É noxento pero preciso mollar os beizos e de paso aclarar a mente. Hai unha idea que está agromando no meu maxín e prefería cortala de raíz.
—O rapaz era grafiteiro.
—Si, era.
Todas as paredes – 8
Colle o café e bébeo dun grolo a pesares de que o seu, como o meu, aínda ferve. Logo chama ao dono do bar. Supoño que é a el ao que chaman “O Roxo.”
—Pepe, tráeme un licor café. Con xeo. E outro para el. Ou algo parecido. O que el queira.
—Non, non fai falla. Teño bastante co café…
—Diso nada, tráelle un como o meu. E que non se diga máis.
Todas as paredes – 7
Pero, onde se meteran? Eu estaba só na rúa. Non había ninguén máis nin para un lado nin para o outro e aínda que o muro non é moi alto para un adulto, non creo que un rapaz como aquel fose quen de saltalo cun can en brazos e menos aínda así de rápido.
»Entón caín na conta de que aquel can era o can do que che falei e o rapaz, o coitadiño que matara o pai.
Todas as paredes – 6
Sabía que volverías. Xa che dixen que se me dá ben quedarme cos detalles. Que intúo cousas. Souben que volverías do mesmo xeito que souben non me crías.
—Si, aquí estou… o outro día pasou algo… e non sei se foi culpa súa, cas súas historias imposibles ou si realmente pasou o que vin. Por que vostede sabe o que mirei, non?
Todas as paredes – 5
Non podo tirar o muro da cabeza. E o sorriso do neno. E como me chiscou o ollo. Durante días dubido entre realidade e ilusión. Tanto creo no que vin como penso que é mentira. Tanto creo no home como penso que é un fanfurriñeiro. Ao final, logo de días de dúbidas, de darlle voltas á cabeza unha e outra vez, decido volver. Necesito resolver o enigma dunha vez por todas.