Cheguei a casa a iso das catro da mañá. Non tiña sono. Sentei no sofá, puxen música, algo de jazz relaxante, e comecei a ler un libro. Estaba a ler outra cousa pero naquel momento apeteceume ler “Tokio Blues – Norvegian Wood”, de Murakami.
Praia
Melancolía en catro movementos – Mov. 2
No coche puxen “Flamenco Sketches” de Miles Davis. Iso non foi casualidade. É a nosa canción, non? Ou niso tamén estou errado?
Melancolía en catro movementos – Mov. 1
Xusto nese momento soaba en Spotify “Mare Nostrun” de Paolo Fresu. Lémbroo porque pensei que a vida, ás veces, precisaría ter banda sonora, como nas películas.
A praia, 3
Máis iso será na noite. Agora, aínda baixo o sol, tes pracer dabondo ca túa soidade, co teu corpo espido sobre a area. As ondas máis decididas xa rozan as puntas dos teus pés. É a enchente que empurra ao mar praia arriba. Está ansioso. Devece da súa filla. Non sintes como chama por ti? Non escoitas o seu chamado? É un ruxe-ruxe morno, sedoso máis insistente. Reclámate.
A praia, 2
Que che parece? Coñézote, meniña do mar. A muller que es, agora, non asusta cun futuro tan negro como ese. Que lle den ao futuro. Que se foda o futuro enteiro!! Só importa o presente. Esta praia. O sol. O mar. O delicioso gozo que recorre a túa pel…