Cheguei a casa a iso das catro da mañá. Non tiña sono. Sentei no sofá, puxen música, algo de jazz relaxante, e comecei a ler un libro. Estaba a ler outra cousa pero naquel momento apeteceume ler “Tokio Blues – Norvegian Wood”, de Murakami.
Praia
Melancolía en catro movementos – Mov. 3
Apraia estaba baleira. Podería ter paseado por ela gritándolle as olas e gritándolle a area que ninguén se tería dado de conta. Preferín quedar no coche, escoitando música melancólica, música ca que martirizarme por todos os erros, por todas as discusións. Música para botarse todas as culpas.
Melancolía en catro movementos – Mov. 2
No coche puxen “Flamenco Sketches” de Miles Davis. Iso non foi casualidade. É a nosa canción, non? Ou niso tamén estou errado?
Melancolía en catro movementos – Mov. 1
Xusto nese momento soaba en Spotify “Mare Nostrun” de Paolo Fresu. Lémbroo porque pensei que a vida, ás veces, precisaría ter banda sonora, como nas películas.
A praia, 3
Máis iso será na noite. Agora, aínda baixo o sol, tes pracer dabondo ca túa soidade, co teu corpo espido sobre a area. As ondas máis decididas xa rozan as puntas dos teus pés. É a enchente que empurra ao mar praia arriba. Está ansioso. Devece da súa filla. Non sintes como chama por ti? Non escoitas o seu chamado? É un ruxe-ruxe morno, sedoso máis insistente. Reclámate.
A praia, 2
Que che parece? Coñézote, meniña do mar. A muller que es, agora, non asusta cun futuro tan negro como ese. Que lle den ao futuro. Que se foda o futuro enteiro!! Só importa o presente. Esta praia. O sol. O mar. O delicioso gozo que recorre a túa pel…