Debía agardar e ter paciencia. Enfronte de min a brétema seguía movéndose dun xeito que me fixo pensar que estaba viva. Podía mirar na nebra unha recua de cabalos desbocados, á carreira, saltando os uns sobre os outros converténdose nunha corrente de fume frío, densa e que se retorcía sobre si mesma e esvarando, sin mesturarse, sobre o mar.